Το βλέμμα καθηλωμένο εκεί .. εκεί .. δεν θέλει να ξεφύγει .. η σιωπή λέει πολλά .. κ ακόμα πιο πολλά τα λόγια που κρατιούνται να μην ξεχειλίσουν .. να μην σε πάρουν μακριά μου .. να μη φύγεις .. το κρατάω μέσα μου .. σαν τα μυστικά που μου ‘λεγαν παιδί κ ζοριζόμουν να μη μου ξεφύγει τίποτα … κι όμως μια χαρά τα κατάφερνα τότε.. τώρα όμως .. πως … πες μου πως..  καίγομαι .. σαν μια καύτρα τελευταίου τσιγάρου .. άδειασε πάλι το πακέτο .. συναισθήματα άδεια .. κενά .. δεν είναι όλα όπως φαίνονται ξέρεις .. όλα όσα βλέπεις είναι όσα θέλω  να δεις κ με κόπο στα δείχνω.. κ αυτό γιατί φοβάμαι .. κοίτα που φτάσαμε .. τα αισθήματα να είναι ντροπή .. να είναι ένα με το χρόνο .. για να μπορέσεις να τα προσπεράσεις .. να τα διαγράψεις από τη μνήμη σου .. ναι, αυτό είναι  ο χρόνος .. μία ανθρώπινη επινόηση .. που σπέρνει φόβο .. άγχος .. μια γέφυρα για να περνάς εύκολα όσα δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις εν ψυχρώ .. εκεί φτάσαμε .. αμφιβάλεις .? αυτό λοιπόν, στο κρατάω να ξέρεις .. θα στο κρατάω  …  μέχρι την ώρα που θα είμαι δυνατή να φωνάξω αυτό που θέλω .. αυτό που νιώθω.. που δεν θα φοβάμαι τίποτα .. μέχρι τότε ... απλά  γιατί σου χρωστάω ένα καθαρό κ αληθινό βλέμμα .. δίχως ενοχές και κρυφές τύψεις .. μια φωνή που θα μιλάει με σιγουριά .. κ όχι τραυλίζοντας , μην της ξεφύγει κάτι που δεν πρέπει να ακούσεις … κάτι που ίσως και να φοβάσαι να διαβάσεις από τα πικρά κ ξερά μου χείλη .. ένα χαμόγελο ζητάς κ αυτό λυπημένο στο δίνω .. άδειασε το πακέτο σου λέω.. άδειασε πάλι ..