Κι αυτές οι νύχτες.. αν ήταν νύχτες δηλαδή .. κ δεν ήταν απλώς εκείνες οι σκοτεινιασμένες μέρες ,ναι ξες εκείνες που με τρόμαζαν ,εκείνες του χειμώνα θαρρώ ..που κοιτούσες το ρολόι κ ο ήχος του σε τρέλαινε.. τικ τακ , τικ τακ , σιγοψιθύριζες .. οι σταγόνες της βρύσης έσταζαν στον  γεμάτο με άπλυτα πιάτα νεροχύτη κ συ όλο κ πιο πολύ τρελαινόσουν .. κ αυτή η ερημιά τριγύρω , σε τρέλαινε κ αυτή .. ναι. έτσι ακριβώς..το ένιωθα , το έβλεπα και το ζούσα.. και κάθε τρεις το βράδυ , που περνούσε το σκουπιδιάρικο ..  η μυρωδιά ξεχύλιζε μέσα στο δωμάτιο .. ήταν αυτή η μπόχα που σου έφερνε μια έντονη δύσπνοια .. κ ο αέρας όλο κ λιγόστευε ..  όλο κ πιο πολύ .. λίγος, τόσο λίγος μέσα στα πολλά .. οι απανωτές  σου βρισιές ακόμα ακουμπούν τ ’αυτιά μου ,σαν να ναι τώρα τρεις, σαν να ταν χθες .. δεν ξέρω , άσε με  ..  το άρωμά σου υπάρχει ακόμα στο άσπρο εκείνο σεντόνι ..μαζί με το σημάδι από το κόκκινο κρασί που σε μια στιγμή  χύθηκε απάνω μας .. έτσι περνούσανε οι μέρες του χειμώνα ..εκείνες οι τελευταίες μέρες μου μαζί σου .. κ ήρθε καλοκαίρι .. και ήρθαν κ άλλα καλοκαίρια .. μα τα ζω χωρίς εσένα .. κ χωρίς εμένα .. δεν είμαι εδώ .. δεν είμαι ρε γαμώτο .. χάθηκα .. γιατί έτσι ΄? Κάθε βράδυ κ βράδυ πλαντάζω , χάνομαι..και  χάνομαι .. η ίδια εικόνα κάθε βράδυ .. ναιι ... θέλω να ξεφύγω . ξύπνα με , ναι βάρα με .. χτύπα με ..θέλω να νιώσω πάλι , κι ας πονέσω .. κ ας κλάψω ξανά .. ας ζήσω όμως πάλι έστω για λίγο , κάτι .. μια νύχτα έρωτα μαζί σου .. να θυμηθώ κι ας πονέσω .. να θυμηθώ πως ήταν να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου.. κ σαν μικρό παιδί να σε πνίγω σφιχτά να μη μου φύγεις , να μη με πάρουν .. κ ύστερα ας γυρίσω ξάνα εδώ.. στη φυλακή μου , στο θάνατό μου .. κάποτε σου ψιθύρισα  πως γίνεται να περπατάω πάνω σε θάλασσες κ κύματα  όταν σου κρατώ το χέρι , κ συ απλά με κοίταξες κ χαμογέλασες .δεν ήθελα τίποτε άλλο ,μοναχά αυτό.. ήταν τόσο όμορφα κ ωραία .. ήταν .. ήταν .. δεν ..  τώρα πια δεν.. ναι ρε συ τόσο απλά ,μια δόση τρέλας κ έρωτα κι όλα για ένα γαμώτο .. ναι ..