Κάπου εκεί το χάσαμε φίλε ..το χάνουμε ακόμα.. το νιώθεις ;  Αλλάξαμε καρέκλες , αφήνοντας άλλους να κάτσουν στις θέσεις μας.. Και τώρα μείνανε κενές.. άδειες καρέκλες , ξύλινες, χαραγμένες με στυλό και μολύβια.. Άλλες γράφουν πάνω τους ονόματα  ‘’Γιάννης, Ελένη, Μαρία’’ .. άλλες στιχάκια από παλιά σουξέ , και άλλες έχουν ακόμα απάνω τους στιγμές και ημερομηνίες, στολισμένες με τις αναμνήσεις εκείνων. Εκείνων που ήρθαν κ απλά  σου πήρανε την θέση, άθελα τους. Το ένιωσες τώρα.; Χρόνια προσπαθώ να καταλάβω αν οι επιλογές μας είναι σωστές ή όχι.. Άμα άλλοι δρόμοι θα είχαν καλύτερο φως και δεν θα μένανε στο σκοτάδι , ή στις μισοκαμένες λάμπες που τρεμοσβήνουν τα βράδια. Άμα θα σου χάριζαν μια καλύτερη ζωή ή μια χειρότερη.. Αυτό το Άμα ,το Αν ,το Αύριο, το Θα,τα Ναι και τα Όχι.. Έχεις καταλάβει τι ρόλο παίζουνε οι λέξεις στη ζωή μας.; Αυτά τα ναι που είπες , και τα όχι που δεν πήρες πίσω, πως είναι αποφάσεις που γράφουν την δική σου ιστορία;.. αποφάσεις που θα κριθείς γι’ αυτές , θα πετύχεις ή θα πιάσεις πάτο.. Τι διλήμματα μπορεί να σου προκαλέσει ένα σκέτο Αν; ‘Eνα Αν που ίσως να καλυτέρευε τη ζωή σου , τη ζωή μου, τη ζωή μας.. Πιόνια ,μαριονέτες μιας ίδιας χειραγωγημένης ζωής.. Βαρέθηκα πια να αναλύω και να απολογούμαι για κουβέντες και αποφάσεις της στιγμής. Εκεί έξω ίσως μας περιμένουν πιο συναρπαστικά πράγματα ,πιο μοιραία.. Μα σίγουρα και αυτά δεν μου επιφέρουν τη σιγουριά .. Αυτή που χρόνια ψάχνω , και πάντα θα βρίσκω σε κείνο το κενό δωμάτιο του μυαλού μου.. εκεί μέσα δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από μια καρέκλα , και έναν ραγισμένο καθρέφτη .. Είναι η δική μου καρέκλα , εκείνη που με περιμένει πάντα κενή, εκείνη που καβάτζωσα από τις μουσικές καρέκλες όταν παίζαμε παιδιά. Στο παιχνίδι που όποιος απλά προλάβαινε, έμενε.. Αυτή είναι η καρέκλα  που μπορεί να με κρίνει , που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο.. Ξέρω πως τον καθρέφτη δεν θα μπορέσω να τον διορθώσω ποτέ , μα σίγουρα θα καταφέρω να μην τον ραγίσω περισσότερο.. Ξέρεις η εύκολη λύση θα ήταν η αντικατάστασή του.. Μα τι νόημα θα είχαμε ως άνθρωποι άμα γεννιόμασταν ξανά και ξανά ,αντικαθιστώντας πάντα τον σπασμένο μας καθρέφτη ; Αυτός ο καθρέπτης, αυτή η καρέκλα, αυτό το δωμάτιο , όλα είμαι εγώ, είσαι εσύ.. Μην κρύβεσαι μέσα σε μια καινούργια εικόνα, μάθε από αυτό που είσαι , και ζήσε μαζί του.. Εδώ είναι η αυτοκριτική σου φίλε. Αυτά έχω ζήσει , αυτά έχω καταφέρει , αυτά δεν θα ξανακάνω. Αυτό μου δίδαξε ο καθρέφτης ..

Κάτι λείπει σήμερα.. κάτι ξεθώριασε και μου λείπει.. Ένιωσα την απουσία σου έντονα.. Σ ’ένιωσα ακόμα ένα βήμα μακριά μου. Γεμίσαμε εγωισμό και το αφήσαμε.. Κάποτε δεν θα το δεχόμουν ποτέ να γίνει αυτό.. ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια μέρα χωρίς εσένα, μια εβδομάδα, ένα μήνα.. Το συνήθισα όμως. Η απόσταση με έκανε να σε συνηθίσω. Γυρνώντας όμως ήσουν μια άλλη , μια άλλη συνήθεια.. Προσπάθησα να σε αγγίξω , να μείνω κοντά σου, να σε νιώσω , δεν σ ’άφηνα, δεν μ ’άφηνε ο εγωισμός μου να σ’ αφήσω. Η αγάπη.. Ήμουν εκεί για σένα , και το ήξερες. Ήξερες πως θα είμαι εκεί , και το εκμεταλλεύτηκες. Συνήθισες απλά τη συνήθεια και το άφησες εκεί. Μέρες και μέρες περάσανε σκεπτόμενη γιατί , πως γίνεται αυτό ,πως γίνεται να μην σε νιώθω κοντά μου.. Δεν είχα τα κότσια , και την υπομονή να μείνω με κάτι που αρχίζει να με πληγώνει και λυπάμαι γι ’αυτό. Κάποτε σε χρειάστηκα και για πρώτη φορά δεν ήσουν πλάι μου. Ήθελα να είσαι εκεί , να ήσουν όπως παλιά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως η λέξη παλιά, θα μπορέσει να υπάρξει για μας. Για μας.. Ήμασταν εμείς.. Εγώ και συ.. Αλλάξαμε , βιώσαμε πράγματα στις ζωές μας χώρια ..για πρώτη φορά, χώρια.. Έγινες κάτι άλλο , κάτι ξένο .. Θα ’θελα να νιώσω ξανά το χαμόγελο σου , την ενέργειά σου ,την τρέλα σου , αυτή που συμπλήρωνε μια άδεια μέρα.. Φοβόμουν να ζήσω πράγματα χωρίς εσένα , κι όμως τα έζησα. Μου ‘μαθες τον εγωισμό, και ξαφνικά τον απέκτησα απέναντί σου. Λυπάμαι , μα είναι αυτός που δεν με αφήνει να πάω παρακάτω. Σε άφησα να επιλέξεις εσύ, και το έκανες.. Επέλεξες την αλλαγή, την φθορά .. Και άφησες πίσω τη σιγουριά και την αγάπη ..Την αγάπη πολλών ανθρώπων για σένα. Ανθρώπων που σε πίστεψαν και σήμαινες κάτι γι ’αυτούς. Ελπίζω μια μέρα να αποδειχθεί πως κάνω λάθος , πως είμαι λάθος εγώ και όχι εσύ.. Μια μέρα βρέθηκα παρέα με τη συνείδηση μου , κατάλαβα πως είναι καθαρή, και πως δεν πρέπει να νιώθω την ενοχή και την ευθύνη στο πρόσωπό σου.. Είπα όχι άλλο, φτάνει.. Είπα  φτάνει.. εγώ για σένα.. Μια κοντά , μια μακριά.. πάντα μακριά από εδώ και πέρα.. Αυτό είναι πλέον.. χαθήκαμε εμείς, πάμε.. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που πάμε.. Απλά έφυγε αυτό το «εμείς» , αυτό που πάντα νόμιζα πως υπήρχε , και θα υπάρχει. Έτσι έφυγα , μ’ ένα νόμιζα..

.. Κάπου εκεί που χάνεται η μέρα ακούω τη σιωπή, και στο σούρουπο και στο χάραμα της ημέρας εκεί θα είμαι.. σκέψη μου γίνεσαι ,έρχεσαι κ χάνεσαι. Εκεί στο πεζούλι κάτω χαμηλά που τα χορτάρια ξεφυτρώνουν στο τσιμέντο , εκεί θα υπάρχω κ θα υπάρχεις .Μέσα στις γωνίες κ στα μισοτελειωμένα τσιγάρα των άλλων. Καμένο πλαστικό , εικόνα που θυμίζει πίνακα αρρωστημένου ζωγράφου.. άλλοι πάλι προσπερνούν , έρχονται , φεύγουν , λες κ δεν υπάρχεις , λες κ ήσουν κάποτε.. πουλιά κελαηδούν πάνω στις παλέτες κ ένα σπρέι σκάει στον τοίχο. Ξαφνικά μια αλλοπαρμένη μελωδία ακουμπά τρυφερά τ ’αυτιά σου.. σε παίρνει μαζί της ,προτείνοντας σου ένα ταξίδι σε νότες  παλιάς ξεθωριασμένης παρτιτούρας.. τρελαίνεσαι στον απόηχο της μουσικής τους κ μέσα από τον εφιάλτη ξυπνάς καταϊδρωμένος.. Ένα κόκκινο μπαλόνι χάνεται απ ’το χέρι μικρού παιδιού και κείνο αμίλητο στέκει λυπημένο.. σκάλωσα στο κόκκινο , ήμουν εκεί , δεν ήμουν .. πέταξα μαζί του ..

Κι αυτές οι νύχτες.. αν ήταν νύχτες δηλαδή .. κ δεν ήταν απλώς εκείνες οι σκοτεινιασμένες μέρες ,ναι ξες εκείνες που με τρόμαζαν ,εκείνες του χειμώνα θαρρώ ..που κοιτούσες το ρολόι κ ο ήχος του σε τρέλαινε.. τικ τακ , τικ τακ , σιγοψιθύριζες .. οι σταγόνες της βρύσης έσταζαν στον  γεμάτο με άπλυτα πιάτα νεροχύτη κ συ όλο κ πιο πολύ τρελαινόσουν .. κ αυτή η ερημιά τριγύρω , σε τρέλαινε κ αυτή .. ναι. έτσι ακριβώς..το ένιωθα , το έβλεπα και το ζούσα.. και κάθε τρεις το βράδυ , που περνούσε το σκουπιδιάρικο ..  η μυρωδιά ξεχύλιζε μέσα στο δωμάτιο .. ήταν αυτή η μπόχα που σου έφερνε μια έντονη δύσπνοια .. κ ο αέρας όλο κ λιγόστευε ..  όλο κ πιο πολύ .. λίγος, τόσο λίγος μέσα στα πολλά .. οι απανωτές  σου βρισιές ακόμα ακουμπούν τ ’αυτιά μου ,σαν να ναι τώρα τρεις, σαν να ταν χθες .. δεν ξέρω , άσε με  ..  το άρωμά σου υπάρχει ακόμα στο άσπρο εκείνο σεντόνι ..μαζί με το σημάδι από το κόκκινο κρασί που σε μια στιγμή  χύθηκε απάνω μας .. έτσι περνούσανε οι μέρες του χειμώνα ..εκείνες οι τελευταίες μέρες μου μαζί σου .. κ ήρθε καλοκαίρι .. και ήρθαν κ άλλα καλοκαίρια .. μα τα ζω χωρίς εσένα .. κ χωρίς εμένα .. δεν είμαι εδώ .. δεν είμαι ρε γαμώτο .. χάθηκα .. γιατί έτσι ΄? Κάθε βράδυ κ βράδυ πλαντάζω , χάνομαι..και  χάνομαι .. η ίδια εικόνα κάθε βράδυ .. ναιι ... θέλω να ξεφύγω . ξύπνα με , ναι βάρα με .. χτύπα με ..θέλω να νιώσω πάλι , κι ας πονέσω .. κ ας κλάψω ξανά .. ας ζήσω όμως πάλι έστω για λίγο , κάτι .. μια νύχτα έρωτα μαζί σου .. να θυμηθώ κι ας πονέσω .. να θυμηθώ πως ήταν να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου.. κ σαν μικρό παιδί να σε πνίγω σφιχτά να μη μου φύγεις , να μη με πάρουν .. κ ύστερα ας γυρίσω ξάνα εδώ.. στη φυλακή μου , στο θάνατό μου .. κάποτε σου ψιθύρισα  πως γίνεται να περπατάω πάνω σε θάλασσες κ κύματα  όταν σου κρατώ το χέρι , κ συ απλά με κοίταξες κ χαμογέλασες .δεν ήθελα τίποτε άλλο ,μοναχά αυτό.. ήταν τόσο όμορφα κ ωραία .. ήταν .. ήταν .. δεν ..  τώρα πια δεν.. ναι ρε συ τόσο απλά ,μια δόση τρέλας κ έρωτα κι όλα για ένα γαμώτο .. ναι ..

Άνθρωποι #2

Περνάν οι άνθρωποι, να τους φοβάσαι .. έρχονται , φεύγουν .. Στέκονται καθημερινά δίπλα σου.. Άνθρωποι.. Λίγοι, πολλοί.. Άλλοι μένουν , άλλοι πάλι την κάνουν .. Και αυτοί που μένουν  κάποτε για ένα κομμάτι ψωμί θα σε πουλήσουν .. Άνθρωποι , αχάριστοι , καλοί ,κακοί, συμφεροντολόγοι ,ψυχόπονοι ..άλλοι κλεισμένοι μέσα τους, κ άλλοι ανοιχτοί σε συζητήσεις.. Άνθρωποι σε κουβέντες.. καλές, κακές , μα, κουβέντες.. Άνθρωποι που θα σε πληγώσουν , και θα πληγώσεις .. που θα σ ’αγαπήσουν, και θ ’αγαπήσεις .. Άνθρωποι που θα είναι δίπλα σου , κ άλλοι που δεν θα είναι .. Στο λεωφορείο , στην ουρά της καθημερινότητας και της ρουτίνας .. Άνθρωποι που θα διστάσουν να σε γνωρίσουν και να γνωρίσεις .. Άλλους που θα μισήσεις , κ θα σε μισήσουν .. που θα ερωτευτείς και θα μείνεις άδειος , όπως πολλοί άνθρωποι έμειναν έτσι ..Άνθρωποι που θα σου πουν την αλήθεια και το ψέμα . Κ συ απλά ή θα ανοίξεις τα μάτια σου ή θα κλείσεις τ’αυτιά σου .. Άνθρωποι κενοί, γεμάτοι όμως με ανθρώπους γύρω τους ..Άνθρωποι που θα σου πουν καλημέρα και θα τους γυρίσεις την πλάτη σου.. Ένα χάρηκα για τα  τυπικά και αύριο πάλι άνθρωπος .. Γιατί αυτό είναι οι άνθρωποι.. αυτό .. Περνούν σου λέω.. άκου με.. είναι Άνθρωποι..  

Άνθρωποι, παντού τριγύρω ,άνθρωποι .. άλλοι στους δρόμους , στα παγκάκια , στις πλατείες.. σε μπαλκόνια με κεριά αναμμένα το βράδυ .. άνθρωποι γεμάτοι σακούλες στο χέρι , άλλοι πολλοί μαζί , άλλοι μόνοι . άνθρωποι φορεμένοι στα καλά τους  κ μοσχοβολημένοι .Άνθρωποι με πλατιά χαμόγελα, ενώ άλλοι κρύβονται μέσα στα μαυροφορεμένα γυαλιά τους, μέσα στην λάμψη τους. Άνθρωποι στα παράθυρα, στα σπίτια. Άνθρωποι  σε μαγαζιά με ζεστή σοκολάτα στο χέρι όταν έξω ρίξει το πρώτο χιόνι . Άνθρωποι στα αμάξια τους , μποτιλιαρισμένοι στα φανάρια.. Άνθρωποι που σχεδιάζουν τις διακοπές τους.. Χαρούμενες οικογένειες να περπατούν χέρι χέρι .. ζευγάρια κ παρέες . Απέναντι? Αναρωτήθηκες ποτέ.? Κοίταξες?   εκεί στο πεζοδρόμιο άμα κοιτάξεις κάτω χαμηλά , και εκεί ναι.. άνθρωποι. Κι άλλοι , κ άλλοι .. όλο κ περισσότεροι.. χωμένοι μέσα σε κάδους σκουπιδιών , με περίεργη εμφάνιση , με περίεργο βλέμμα.. όλοι ίδιοι ..το ίδιο βλέμμα σε κάθε πρόσωπο..  τη μέρα ,τη νύχτα .. την ώρα που εσύ κ εγώ ξαπλώνουμε στο κρεβάτι λέγοντας κ παίρνοντας μια γλυκιά καληνύχτα . Κ αύριο πάλι, εκεί θα δεις, στο ίδιο σημείο , στο ίδιο μέρος , με τα ίδια ρούχα ,το ίδιο βλέμμα , τους ίδιους ανθρώπους ..κ συ απλά θα σαι περαστικός .. ίσως κ απόμακρος .. γιατί νομίζεις πως είδες κάτι άλλο παρά άνθρωπο.. περνάς βράδυ από εκκλησίες, από ερημωμένα πάρκα κ ξεχασμένα στενά , κ εκείνοι ακόμα εκεί.. με μια ξεφτισμένη κουβέρτα, αν βρίσκεται κ αυτή δηλαδή ..δίχως πουπουλένιο μαξιλάρι.. οι άνθρωποι.. Kαι το χαμόγελο? που βρίσκεται ? που πήγε από τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων το χαμόγελο..? κ γιατί είναι εδώ.? Πως? Γιατί? ‘’κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε στο δρόμο’’ , κανένας ..  κι όταν εσύ άνθρωπε μαλώνεις με τους δικούς σου γιατί δεν σου επιτρέπουν να βγεις έξω το βράδυ ,΄΄ θα σηκωθώ να φύγω , να ησυχάσω ‘’, λες.. όταν έχεις ερωτική απογοήτευση , ΄΄σκέφτεσαι να πηδήξεις από το μπαλκόνι ‘’, λες ..όταν η δουλειά δεν πάει καλά ΄΄πεθαίνεις από το άγχος’’ , λες.. όταν όλα σου φαίνονται  ίδια , κ πάλι ίδια,  ΄΄ σ ’έφαγε η ρουτίνα΄’, λες.. όταν γυρνάς σπίτι κ κοιτάς το τραπέζι, ΄΄πάλι μακαρόνια’’ ,λες ..  μάθε λοιπόν άνθρωπε , πώς άνθρωποι, που χθες ίσως να έμεναν δίπλα σου , πεθαίνουν από το κρύο , κ από την πείνα .. από τη δίψα κ από αρρώστιες .. είναι μόνοι . είναι μόνοι. Πολλοί κ μόνοι.. Άνθρωποι .. το ξέρεις ε? τους είδες λες .. σου το παν στο σχολείο , βλέπεις πολλούς όταν πας σινεμά κ μπουζούκια ..? καιι? Τι κάνεις γι αυτό.? τι κάνω? Ε, άνθρωπε?  Ένα δεκάλεπτο στο πλαστικό κεσεδάκι κ είναι αρκετό.. Aα ναι, κ σίγουρα θα το πεις κ στον παπά που θα εξομολογηθείς την Κυριακή , αφού κράτησες κ νηστεία , άνθρωπεε .!  Ξύπνα.. κοίτα γύρω σου , κ η μοναξιά δεν βρίσκεται στο τσιγάρο που μόλις άναψες .. η μοναξιά είναι στους δρόμους, εκεί στις γωνίες , κ στα παγκάκια .. στο κρύο κ στη ζέστη.. εκεί που οι άνθρωποι ξυπνάνε με κλοτσιές  κ βρισίδια , κ όχι με τη φωνή της μαμάς ή με το ξυπνητήρι απ’το καινούργιο κινητό σου.. Εκεί που θα δεις πολλούς ανθρώπους, να περπατάνε αλαζονικά θαρρώντας πως είναι ανώτεροι.. Είναι εκεί , κ θα είναι όλο κ περισσότεροι .. Άνθρωπος δεν γεννιέσαι μόνο, Άνθρωπος γίνεσαι .. Καλημέρα άνθρωπε .. Καλημέρα.. 

αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμουέτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.Δεν έχεις καιρόδεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...