Σαν στη σκέψη μου σε φέρνω χαράζεις το είναι μου ..

Τρελαίνομαι..

Η καρδιά μου κενό ανοίγει και η ψυχή μου κραυγάζει σαν σειρήνα ..

Οι φλέβες ξεσκίζουν την σάρκα μου κ ξεπηδάνε σαν σπίθες που καίνε ..

Κλαίω ..

Σπαράζω ..

Πονάω ..

Ο κρύος ιδρώτας τρέχει χωρίς παύση , δεν αντέχω ..

Τρέμω κ ουρλιάζω ..

Σε ψάχνω,  χάνομαι .. ακούς ;

Αναζητάω  την εξιλέωση που μου δίνεις όταν αργά τρυπάς το κορμί μου ..

Τα όνειρα τελείωσαν ..

Συναισθήματα πέταξαν .. πετούν ακόμα ..

Το τέλος έρχεται .. φτάνει .. έφτασε ..

Έκλεισα τα μάτια , κ σου ψιθύρισα  φεύγοντας πως η ζωή μακριά σου είναι ο θάνατος μου  ..

               

                                                                            

Και η απουσία σιγά σιγά γίνεται μια πικρή αλλοπαρμένη συνήθεια..

Η θλίψη κρύβεται καλά πίσω απ ’της λίθου τον σκληρό χαρακτήρα ..

Κι ο πόνος χάνεται .. χάνεται στον χρόνο .. δίχως να σε φέρει πίσω..

Θαρρώ πως μου παν πως αυτός είναι ο καλύτερος γιατρός ..

Κλείνει τις πληγές , γιατρεύει τον πόνο ..κ έπειτα γίνονται όλα όπως πριν ..

Τι ειρωνεία ..

Πώς να γίνουν όλα όπως πριν δίχως εσένα ..

Μπορεί τα γιατροσόφια τους να απαλύνουν τις ανοιχτές πληγές μου μα τα σημάδια που άφησες θα μείνουν χαραγμένα πάνω μου ..

Είναι βαρύς ο αποχωρισμός ..

Σε βάζει σε δρόμους ξενόφερτους και παράξενους ..

Μα ξέρεις , είναι σκοτάδι εκεί κ φοβάμαι χωρίς εσένα ..

Πήρες μαζί σου την ελπίδα .. αυτήν που πάντα είχα στην τρύπια μου τσέπη ..

Κι όμως με ξεγέλασε κι αυτή , κ έφυγε μαζί σου ..

Ξεγλίστρησε απ ’το παντελόνι μου και βούτηξε στο βρεγμένο χώμα ..

Δίχως να πεις αντίο ..

Τελικά έχετε τόσα κοινά ..

Μα , μήπως όλα γίνονται για κάποιον λόγο .;

Μάλλον , η ζωή ξέρει ..

Αυτής μπορώ να της έχω εμπιστοσύνη ..

Βλέπεις αυτή μ ’έφερε κοντά σου ..

Αυτή σε πήρε μακριά μου ..

Αντίο .

                                                  21.04.11                                        

Έρχονται  στιγμές που δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, πονάς μα δεν το δείχνεις..

Ψάχνεις κ χάνεσαι.. δακρύζεις κ αναρωτιέσαι..

Βαδίζεις, ξεχνάς απλά υπάρχεις..

Πότε στη χαρά και πότε στην απόλυτη θλίψη..

Προσπαθείς να επιβιώσεις σ ’αυτό που οι άλλοι αποκαλούν μια νέα αρχή..

Μια αρχή που ξαφνικά ήρθε κ προσπαθείς να προσαρμοστείς..

Νιώθεις πόνο ..αγάπη για το τίποτα..

Όταν όλοι σε παραμυθιάζουν με λόγια παρηγοριάς εσύ καλείσαι να τ ’ακούς

Και να τ ’ακολουθήσεις..

Πόσο δυνατός είσαι όμως για τα λόγια τους.;

Εδώ πρέπει να φανείς ..να ξεχωρίσεις..

Και να δεις αυτό που σε περιμένει..

Κάθε αρχή κ δύσκολη λένε ..σωστά.!

Μα τίποτα δεν τελείωσε ..όλα τώρα πρέπει να ξεκινήσουν ..

Νιώσε, ζήσε , αγάπα . .

Ότι σε τρομάζει κ σε φοβίζει πρέπει να τ ’αντιμετωπίζεις ..και να τ ’ακολουθείς..

Μόνο έτσι θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις ..να το προσπεράσεις..

Ξεκίνα λοιπόν ..συνέχισε ..όλα τώρα αποκτούν διαφορετικό νόημα ..διαφορετική ουσία..

Ακολούθησε το δρόμο που σου δίνεται.. μην κωλώσεις ..

Μην σταθείς πουθενά..

Τα εμπόδια στη ζωή έρχονται για να σε δοκιμάσουν ..να σε κάνουν πιο δυνατό..

Γέλα..! Όχι ψεύτικα.. αληθινά.!!

Καιρός για αλήθειες φιλαράκο .!

Της ώρας η στεναχώρια ,είναι πολύ μεγάλη..

Οι χτύποι της καρδιάς μετρημένοι..

Ματωμένοι δρόμοι , ματωμένα πατώματα..

Να φύγω, ναι να φύγω..

Μην το κάνεις πιο δύσκολο

Μην το κάνεις αυτό σε σιχαίνομαι  

Αυτό που ακούς, ναι τι δεν καταλαβαίνεις.;

Ντρέπομαι γι ‘αυτό που δείχνεις..

Κουρελιασμένα ρούχα , σκισμένα..

Μεθυσμένη αναπνοή, μεθυσμένη εικόνα..

Παλιάτσος στους παλιάτσους..

Σκιάχτρο στα σκιάχτρα..

Φύγε από κοντά μου μη μ ’ακουμπάς

Άλλαξε προσπάθησε ν ‘αλλάξεις..

Κάνε κάτι…

Μην με πληγώνεις..

Σταμάτα το ,ναι σταμάτα επιτέλους.!

Ξενύχτια, ποτά μακριά μου εσύ..

Σε χρειάζομαι.. μα δεν μου μιλάς , δεν με νιώθεις..

Μένεις μακριά.. απέχεις..

Θεατής σ ’ένα δράμα που πρωταγωνιστείς..

Παράτα με . . .

χωρίς τίτλο

Εικόνες αφημένες στο πάτωμα..

Ματιές τριγύρω.. πολλές ματιές..

Απορώ

Σκέφτομαι

Κινούμαι

Γιατί να ζω..;

Γιατί να υπάρχω.;

Κόσμος τριγύρω.. πολύς κόσμος..

Ομορφιά

Ασχήμια

Θλίψη

Φώτα τριγύρω.. πολλά φώτα..

Πόλεμος

Χρήμα

Εξουσία

Ανθρωπιά πουθενά.. Ανθρωπιά χαμένη..

Χρώματα

Αισθήματα

Αγάπη

Πουθενά…

Μα, που πήγαν όλοι ..;

                                

O μονόλογος ενός μεθυσμένου ζητιάνου

Ξημερώνει σιγά σιγά..

Κοιτώ τ ’αστέρια πριν χαθούν στο φως του ήλιου.

Κοίταξε τα πως κινούνται..

Πότε δεξιά , πότε αριστερά..

Όλα είναι τόσο μικρά, και λάμπουν σαν τις χαμένες ελπίδες..

Το ξημέρωμα με βρίσκει πάλι παρέα με μια βουβή μέθη..

Ένα με το μπουκάλι ξανά.!

Αυτές τις ώρες λίγο πριν το χάραμα με πνίγει η στεναχώρια, καθώς ο νους γυρίζει στα παλιά..

Σ’ εκείνα που μείναν πίσω..

Σε χρειάζομαι.. Σε χρειαζόμουν τότε..

Έφυγες κι έμεινα μόνος..

Μόνος στο πλήθος,

Μόνος στη βουή των άψυχων δρόμων..

Μόνος να βρίσκομαι στο χάραμα παρέα μ’ ένα μπουκάλι αδειανό ..να μετράω τις ώρες ..να αναπολώ τον χρόνο..

Γόπες μισοσβησμένων τσιγάρων στο χώμα..

Φυσάει.. Κρυώνω..

Πρέπει να φύγω ,να πάω σπίτι μου..

Θα με περιμένουν..

Θα με περιμένουν τα ‘’παιδιά μου’’..

 ‘’η γυναίκα μου’’ ..

Ναι, η γυναίκα μου..

Περπατάω στον σκοτεινό δρόμο ,μα δεν φτάνω..

Φαίνεται ατελείωτος..

Κόπιασα.. Έκατσα να ξαποστάσω..

Διψάω.. Κρυώνω ..

Οι πρώτες ψιχάλες αγγίζουν το κορμί μου.

Πρέπει να φύγω..

Ένας σκύλος στο δρόμο με κοιτά στα μάτια γεμάτος θλίψη..

<<Έλα μαζί μου φιλαράκο.. θα σε λέω Τίτο..>>

Έφτασα σπίτι..

Κουκουλώθηκα στο κρύο παλτό μου και ξάπλωσα μέσα στην κρύα κούτα..

<<Φίλε Τίτο, αυτό είναι το σπίτι μου, αυτή είναι η ζωή μου..

Μάνα δεν έχω, ούτε παιδιά ,γυναίκα να περιμένει.. ένας ζητιάνος είμαι μ’ ένα κρασί στο χέρι..

Έτσι περνώ εγώ τα βράδια κ τις μέρες..

όνειρα που χάθηκαν στου χωρισμού τις τρέλες.

Κάποτε όλα ήτανε εδώ..

μαζί μου κάθε βράδυ..

μα τώρα φίλε είναι αργά..

η ελπίδα έχει πεθάνει..

Έλα σου λέω.. Μη φοβού

Κάτσε εδώ κοντά μου

Φίλους δεν έχω μήτε λεφτά..

Χάνω τα λογικά μου…>>

                                                                  Ο ζητιάνος