Σε ριγέ παράθυρα και σε γκρίζους τοίχους..

Ο αέρας φυσά και δεν τελειώνει..

Ο ήλιος φορά σιδερένιο χαμόγελο ..

Το κρύο συναντά το κρύο ,

η σκέψη παγώνει κ παγώνει

Ο νους σταματά

κ τα λιοντάρια εδώ σωπαίνουν

Είναι η ώρα τέτοια ..

Μέρα με τη μέρα , τα ίδια.. τα ίδια..

Ξανά και πάλι , πάλι κ ξανά ..

Κι όταν η αυγή συναντά τη μέρα

Εσύ είσαι πάλι εκεί …

Αναζητάς την ευτυχία πάνω από τα συρματένια κ άψυχα ντουβάρια..

Φαντάζεσαι χέρια χωρίς αλυσίδες.. χρώμα σε τοίχους..

ταβάνια λευκά ..

Κι όμως δεν γνωρίζεις πόση φυλακή κρύβει η ελευθερία του έξω..

Την νοσταλγείς .. την περιμένεις.. μα, δεν ξες.!

Μπορεί να χαίρεσαι που βλέπεις τον ουρανό απ’τα ορθάνοιχτα παράθυρά σου,

Μα αν κοιτάξεις κάτω θ’ αντικρίσεις την ψεύτικη αλήθεια που κρύβει το αύριο και το μεθαύριο ..

Στον κόσμο μας είμαστε όλοι φυλακισμένοι ..

Ισοβίτες στα παιδικά μας χαμόγελα ..

Θανατοποινίτες στο αύριο .. στο μέλλον .. στα όνειρά μας ..