.. Κάπου εκεί που χάνεται η μέρα ακούω τη σιωπή, και στο σούρουπο και στο χάραμα της ημέρας εκεί θα είμαι.. σκέψη μου γίνεσαι ,έρχεσαι κ χάνεσαι. Εκεί στο πεζούλι κάτω χαμηλά που τα χορτάρια ξεφυτρώνουν στο τσιμέντο , εκεί θα υπάρχω κ θα υπάρχεις .Μέσα στις γωνίες κ στα μισοτελειωμένα τσιγάρα των άλλων. Καμένο πλαστικό , εικόνα που θυμίζει πίνακα αρρωστημένου ζωγράφου.. άλλοι πάλι προσπερνούν , έρχονται , φεύγουν , λες κ δεν υπάρχεις , λες κ ήσουν κάποτε.. πουλιά κελαηδούν πάνω στις παλέτες κ ένα σπρέι σκάει στον τοίχο. Ξαφνικά μια αλλοπαρμένη μελωδία ακουμπά τρυφερά τ ’αυτιά σου.. σε παίρνει μαζί της ,προτείνοντας σου ένα ταξίδι σε νότες  παλιάς ξεθωριασμένης παρτιτούρας.. τρελαίνεσαι στον απόηχο της μουσικής τους κ μέσα από τον εφιάλτη ξυπνάς καταϊδρωμένος.. Ένα κόκκινο μπαλόνι χάνεται απ ’το χέρι μικρού παιδιού και κείνο αμίλητο στέκει λυπημένο.. σκάλωσα στο κόκκινο , ήμουν εκεί , δεν ήμουν .. πέταξα μαζί του ..