Κάτι λείπει σήμερα.. κάτι ξεθώριασε και μου λείπει.. Ένιωσα την απουσία σου έντονα.. Σ ’ένιωσα ακόμα ένα βήμα μακριά μου. Γεμίσαμε εγωισμό και το αφήσαμε.. Κάποτε δεν θα το δεχόμουν ποτέ να γίνει αυτό.. ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια μέρα χωρίς εσένα, μια εβδομάδα, ένα μήνα.. Το συνήθισα όμως. Η απόσταση με έκανε να σε συνηθίσω. Γυρνώντας όμως ήσουν μια άλλη , μια άλλη συνήθεια.. Προσπάθησα να σε αγγίξω , να μείνω κοντά σου, να σε νιώσω , δεν σ ’άφηνα, δεν μ ’άφηνε ο εγωισμός μου να σ’ αφήσω. Η αγάπη.. Ήμουν εκεί για σένα , και το ήξερες. Ήξερες πως θα είμαι εκεί , και το εκμεταλλεύτηκες. Συνήθισες απλά τη συνήθεια και το άφησες εκεί. Μέρες και μέρες περάσανε σκεπτόμενη γιατί , πως γίνεται αυτό ,πως γίνεται να μην σε νιώθω κοντά μου.. Δεν είχα τα κότσια , και την υπομονή να μείνω με κάτι που αρχίζει να με πληγώνει και λυπάμαι γι ’αυτό. Κάποτε σε χρειάστηκα και για πρώτη φορά δεν ήσουν πλάι μου. Ήθελα να είσαι εκεί , να ήσουν όπως παλιά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως η λέξη παλιά, θα μπορέσει να υπάρξει για μας. Για μας.. Ήμασταν εμείς.. Εγώ και συ.. Αλλάξαμε , βιώσαμε πράγματα στις ζωές μας χώρια ..για πρώτη φορά, χώρια.. Έγινες κάτι άλλο , κάτι ξένο .. Θα ’θελα να νιώσω ξανά το χαμόγελο σου , την ενέργειά σου ,την τρέλα σου , αυτή που συμπλήρωνε μια άδεια μέρα.. Φοβόμουν να ζήσω πράγματα χωρίς εσένα , κι όμως τα έζησα. Μου ‘μαθες τον εγωισμό, και ξαφνικά τον απέκτησα απέναντί σου. Λυπάμαι , μα είναι αυτός που δεν με αφήνει να πάω παρακάτω. Σε άφησα να επιλέξεις εσύ, και το έκανες.. Επέλεξες την αλλαγή, την φθορά .. Και άφησες πίσω τη σιγουριά και την αγάπη ..Την αγάπη πολλών ανθρώπων για σένα. Ανθρώπων που σε πίστεψαν και σήμαινες κάτι γι ’αυτούς. Ελπίζω μια μέρα να αποδειχθεί πως κάνω λάθος , πως είμαι λάθος εγώ και όχι εσύ.. Μια μέρα βρέθηκα παρέα με τη συνείδηση μου , κατάλαβα πως είναι καθαρή, και πως δεν πρέπει να νιώθω την ενοχή και την ευθύνη στο πρόσωπό σου.. Είπα όχι άλλο, φτάνει.. Είπα  φτάνει.. εγώ για σένα.. Μια κοντά , μια μακριά.. πάντα μακριά από εδώ και πέρα.. Αυτό είναι πλέον.. χαθήκαμε εμείς, πάμε.. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που πάμε.. Απλά έφυγε αυτό το «εμείς» , αυτό που πάντα νόμιζα πως υπήρχε , και θα υπάρχει. Έτσι έφυγα , μ’ ένα νόμιζα..