Κάπου εκεί το χάσαμε φίλε ..το χάνουμε ακόμα.. το νιώθεις ;  Αλλάξαμε καρέκλες , αφήνοντας άλλους να κάτσουν στις θέσεις μας.. Και τώρα μείνανε κενές.. άδειες καρέκλες , ξύλινες, χαραγμένες με στυλό και μολύβια.. Άλλες γράφουν πάνω τους ονόματα  ‘’Γιάννης, Ελένη, Μαρία’’ .. άλλες στιχάκια από παλιά σουξέ , και άλλες έχουν ακόμα απάνω τους στιγμές και ημερομηνίες, στολισμένες με τις αναμνήσεις εκείνων. Εκείνων που ήρθαν κ απλά  σου πήρανε την θέση, άθελα τους. Το ένιωσες τώρα.; Χρόνια προσπαθώ να καταλάβω αν οι επιλογές μας είναι σωστές ή όχι.. Άμα άλλοι δρόμοι θα είχαν καλύτερο φως και δεν θα μένανε στο σκοτάδι , ή στις μισοκαμένες λάμπες που τρεμοσβήνουν τα βράδια. Άμα θα σου χάριζαν μια καλύτερη ζωή ή μια χειρότερη.. Αυτό το Άμα ,το Αν ,το Αύριο, το Θα,τα Ναι και τα Όχι.. Έχεις καταλάβει τι ρόλο παίζουνε οι λέξεις στη ζωή μας.; Αυτά τα ναι που είπες , και τα όχι που δεν πήρες πίσω, πως είναι αποφάσεις που γράφουν την δική σου ιστορία;.. αποφάσεις που θα κριθείς γι’ αυτές , θα πετύχεις ή θα πιάσεις πάτο.. Τι διλήμματα μπορεί να σου προκαλέσει ένα σκέτο Αν; ‘Eνα Αν που ίσως να καλυτέρευε τη ζωή σου , τη ζωή μου, τη ζωή μας.. Πιόνια ,μαριονέτες μιας ίδιας χειραγωγημένης ζωής.. Βαρέθηκα πια να αναλύω και να απολογούμαι για κουβέντες και αποφάσεις της στιγμής. Εκεί έξω ίσως μας περιμένουν πιο συναρπαστικά πράγματα ,πιο μοιραία.. Μα σίγουρα και αυτά δεν μου επιφέρουν τη σιγουριά .. Αυτή που χρόνια ψάχνω , και πάντα θα βρίσκω σε κείνο το κενό δωμάτιο του μυαλού μου.. εκεί μέσα δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από μια καρέκλα , και έναν ραγισμένο καθρέφτη .. Είναι η δική μου καρέκλα , εκείνη που με περιμένει πάντα κενή, εκείνη που καβάτζωσα από τις μουσικές καρέκλες όταν παίζαμε παιδιά. Στο παιχνίδι που όποιος απλά προλάβαινε, έμενε.. Αυτή είναι η καρέκλα  που μπορεί να με κρίνει , που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο.. Ξέρω πως τον καθρέφτη δεν θα μπορέσω να τον διορθώσω ποτέ , μα σίγουρα θα καταφέρω να μην τον ραγίσω περισσότερο.. Ξέρεις η εύκολη λύση θα ήταν η αντικατάστασή του.. Μα τι νόημα θα είχαμε ως άνθρωποι άμα γεννιόμασταν ξανά και ξανά ,αντικαθιστώντας πάντα τον σπασμένο μας καθρέφτη ; Αυτός ο καθρέπτης, αυτή η καρέκλα, αυτό το δωμάτιο , όλα είμαι εγώ, είσαι εσύ.. Μην κρύβεσαι μέσα σε μια καινούργια εικόνα, μάθε από αυτό που είσαι , και ζήσε μαζί του.. Εδώ είναι η αυτοκριτική σου φίλε. Αυτά έχω ζήσει , αυτά έχω καταφέρει , αυτά δεν θα ξανακάνω. Αυτό μου δίδαξε ο καθρέφτης ..

Κάτι λείπει σήμερα.. κάτι ξεθώριασε και μου λείπει.. Ένιωσα την απουσία σου έντονα.. Σ ’ένιωσα ακόμα ένα βήμα μακριά μου. Γεμίσαμε εγωισμό και το αφήσαμε.. Κάποτε δεν θα το δεχόμουν ποτέ να γίνει αυτό.. ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια μέρα χωρίς εσένα, μια εβδομάδα, ένα μήνα.. Το συνήθισα όμως. Η απόσταση με έκανε να σε συνηθίσω. Γυρνώντας όμως ήσουν μια άλλη , μια άλλη συνήθεια.. Προσπάθησα να σε αγγίξω , να μείνω κοντά σου, να σε νιώσω , δεν σ ’άφηνα, δεν μ ’άφηνε ο εγωισμός μου να σ’ αφήσω. Η αγάπη.. Ήμουν εκεί για σένα , και το ήξερες. Ήξερες πως θα είμαι εκεί , και το εκμεταλλεύτηκες. Συνήθισες απλά τη συνήθεια και το άφησες εκεί. Μέρες και μέρες περάσανε σκεπτόμενη γιατί , πως γίνεται αυτό ,πως γίνεται να μην σε νιώθω κοντά μου.. Δεν είχα τα κότσια , και την υπομονή να μείνω με κάτι που αρχίζει να με πληγώνει και λυπάμαι γι ’αυτό. Κάποτε σε χρειάστηκα και για πρώτη φορά δεν ήσουν πλάι μου. Ήθελα να είσαι εκεί , να ήσουν όπως παλιά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως η λέξη παλιά, θα μπορέσει να υπάρξει για μας. Για μας.. Ήμασταν εμείς.. Εγώ και συ.. Αλλάξαμε , βιώσαμε πράγματα στις ζωές μας χώρια ..για πρώτη φορά, χώρια.. Έγινες κάτι άλλο , κάτι ξένο .. Θα ’θελα να νιώσω ξανά το χαμόγελο σου , την ενέργειά σου ,την τρέλα σου , αυτή που συμπλήρωνε μια άδεια μέρα.. Φοβόμουν να ζήσω πράγματα χωρίς εσένα , κι όμως τα έζησα. Μου ‘μαθες τον εγωισμό, και ξαφνικά τον απέκτησα απέναντί σου. Λυπάμαι , μα είναι αυτός που δεν με αφήνει να πάω παρακάτω. Σε άφησα να επιλέξεις εσύ, και το έκανες.. Επέλεξες την αλλαγή, την φθορά .. Και άφησες πίσω τη σιγουριά και την αγάπη ..Την αγάπη πολλών ανθρώπων για σένα. Ανθρώπων που σε πίστεψαν και σήμαινες κάτι γι ’αυτούς. Ελπίζω μια μέρα να αποδειχθεί πως κάνω λάθος , πως είμαι λάθος εγώ και όχι εσύ.. Μια μέρα βρέθηκα παρέα με τη συνείδηση μου , κατάλαβα πως είναι καθαρή, και πως δεν πρέπει να νιώθω την ενοχή και την ευθύνη στο πρόσωπό σου.. Είπα όχι άλλο, φτάνει.. Είπα  φτάνει.. εγώ για σένα.. Μια κοντά , μια μακριά.. πάντα μακριά από εδώ και πέρα.. Αυτό είναι πλέον.. χαθήκαμε εμείς, πάμε.. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που πάμε.. Απλά έφυγε αυτό το «εμείς» , αυτό που πάντα νόμιζα πως υπήρχε , και θα υπάρχει. Έτσι έφυγα , μ’ ένα νόμιζα..