.. Κάπου εκεί που χάνεται η μέρα ακούω τη σιωπή, και στο σούρουπο και στο χάραμα της ημέρας εκεί θα είμαι.. σκέψη μου γίνεσαι ,έρχεσαι κ χάνεσαι. Εκεί στο πεζούλι κάτω χαμηλά που τα χορτάρια ξεφυτρώνουν στο τσιμέντο , εκεί θα υπάρχω κ θα υπάρχεις .Μέσα στις γωνίες κ στα μισοτελειωμένα τσιγάρα των άλλων. Καμένο πλαστικό , εικόνα που θυμίζει πίνακα αρρωστημένου ζωγράφου.. άλλοι πάλι προσπερνούν , έρχονται , φεύγουν , λες κ δεν υπάρχεις , λες κ ήσουν κάποτε.. πουλιά κελαηδούν πάνω στις παλέτες κ ένα σπρέι σκάει στον τοίχο. Ξαφνικά μια αλλοπαρμένη μελωδία ακουμπά τρυφερά τ ’αυτιά σου.. σε παίρνει μαζί της ,προτείνοντας σου ένα ταξίδι σε νότες  παλιάς ξεθωριασμένης παρτιτούρας.. τρελαίνεσαι στον απόηχο της μουσικής τους κ μέσα από τον εφιάλτη ξυπνάς καταϊδρωμένος.. Ένα κόκκινο μπαλόνι χάνεται απ ’το χέρι μικρού παιδιού και κείνο αμίλητο στέκει λυπημένο.. σκάλωσα στο κόκκινο , ήμουν εκεί , δεν ήμουν .. πέταξα μαζί του ..

Κι αυτές οι νύχτες.. αν ήταν νύχτες δηλαδή .. κ δεν ήταν απλώς εκείνες οι σκοτεινιασμένες μέρες ,ναι ξες εκείνες που με τρόμαζαν ,εκείνες του χειμώνα θαρρώ ..που κοιτούσες το ρολόι κ ο ήχος του σε τρέλαινε.. τικ τακ , τικ τακ , σιγοψιθύριζες .. οι σταγόνες της βρύσης έσταζαν στον  γεμάτο με άπλυτα πιάτα νεροχύτη κ συ όλο κ πιο πολύ τρελαινόσουν .. κ αυτή η ερημιά τριγύρω , σε τρέλαινε κ αυτή .. ναι. έτσι ακριβώς..το ένιωθα , το έβλεπα και το ζούσα.. και κάθε τρεις το βράδυ , που περνούσε το σκουπιδιάρικο ..  η μυρωδιά ξεχύλιζε μέσα στο δωμάτιο .. ήταν αυτή η μπόχα που σου έφερνε μια έντονη δύσπνοια .. κ ο αέρας όλο κ λιγόστευε ..  όλο κ πιο πολύ .. λίγος, τόσο λίγος μέσα στα πολλά .. οι απανωτές  σου βρισιές ακόμα ακουμπούν τ ’αυτιά μου ,σαν να ναι τώρα τρεις, σαν να ταν χθες .. δεν ξέρω , άσε με  ..  το άρωμά σου υπάρχει ακόμα στο άσπρο εκείνο σεντόνι ..μαζί με το σημάδι από το κόκκινο κρασί που σε μια στιγμή  χύθηκε απάνω μας .. έτσι περνούσανε οι μέρες του χειμώνα ..εκείνες οι τελευταίες μέρες μου μαζί σου .. κ ήρθε καλοκαίρι .. και ήρθαν κ άλλα καλοκαίρια .. μα τα ζω χωρίς εσένα .. κ χωρίς εμένα .. δεν είμαι εδώ .. δεν είμαι ρε γαμώτο .. χάθηκα .. γιατί έτσι ΄? Κάθε βράδυ κ βράδυ πλαντάζω , χάνομαι..και  χάνομαι .. η ίδια εικόνα κάθε βράδυ .. ναιι ... θέλω να ξεφύγω . ξύπνα με , ναι βάρα με .. χτύπα με ..θέλω να νιώσω πάλι , κι ας πονέσω .. κ ας κλάψω ξανά .. ας ζήσω όμως πάλι έστω για λίγο , κάτι .. μια νύχτα έρωτα μαζί σου .. να θυμηθώ κι ας πονέσω .. να θυμηθώ πως ήταν να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου.. κ σαν μικρό παιδί να σε πνίγω σφιχτά να μη μου φύγεις , να μη με πάρουν .. κ ύστερα ας γυρίσω ξάνα εδώ.. στη φυλακή μου , στο θάνατό μου .. κάποτε σου ψιθύρισα  πως γίνεται να περπατάω πάνω σε θάλασσες κ κύματα  όταν σου κρατώ το χέρι , κ συ απλά με κοίταξες κ χαμογέλασες .δεν ήθελα τίποτε άλλο ,μοναχά αυτό.. ήταν τόσο όμορφα κ ωραία .. ήταν .. ήταν .. δεν ..  τώρα πια δεν.. ναι ρε συ τόσο απλά ,μια δόση τρέλας κ έρωτα κι όλα για ένα γαμώτο .. ναι ..

Άνθρωποι #2

Περνάν οι άνθρωποι, να τους φοβάσαι .. έρχονται , φεύγουν .. Στέκονται καθημερινά δίπλα σου.. Άνθρωποι.. Λίγοι, πολλοί.. Άλλοι μένουν , άλλοι πάλι την κάνουν .. Και αυτοί που μένουν  κάποτε για ένα κομμάτι ψωμί θα σε πουλήσουν .. Άνθρωποι , αχάριστοι , καλοί ,κακοί, συμφεροντολόγοι ,ψυχόπονοι ..άλλοι κλεισμένοι μέσα τους, κ άλλοι ανοιχτοί σε συζητήσεις.. Άνθρωποι σε κουβέντες.. καλές, κακές , μα, κουβέντες.. Άνθρωποι που θα σε πληγώσουν , και θα πληγώσεις .. που θα σ ’αγαπήσουν, και θ ’αγαπήσεις .. Άνθρωποι που θα είναι δίπλα σου , κ άλλοι που δεν θα είναι .. Στο λεωφορείο , στην ουρά της καθημερινότητας και της ρουτίνας .. Άνθρωποι που θα διστάσουν να σε γνωρίσουν και να γνωρίσεις .. Άλλους που θα μισήσεις , κ θα σε μισήσουν .. που θα ερωτευτείς και θα μείνεις άδειος , όπως πολλοί άνθρωποι έμειναν έτσι ..Άνθρωποι που θα σου πουν την αλήθεια και το ψέμα . Κ συ απλά ή θα ανοίξεις τα μάτια σου ή θα κλείσεις τ’αυτιά σου .. Άνθρωποι κενοί, γεμάτοι όμως με ανθρώπους γύρω τους ..Άνθρωποι που θα σου πουν καλημέρα και θα τους γυρίσεις την πλάτη σου.. Ένα χάρηκα για τα  τυπικά και αύριο πάλι άνθρωπος .. Γιατί αυτό είναι οι άνθρωποι.. αυτό .. Περνούν σου λέω.. άκου με.. είναι Άνθρωποι..  

Άνθρωποι, παντού τριγύρω ,άνθρωποι .. άλλοι στους δρόμους , στα παγκάκια , στις πλατείες.. σε μπαλκόνια με κεριά αναμμένα το βράδυ .. άνθρωποι γεμάτοι σακούλες στο χέρι , άλλοι πολλοί μαζί , άλλοι μόνοι . άνθρωποι φορεμένοι στα καλά τους  κ μοσχοβολημένοι .Άνθρωποι με πλατιά χαμόγελα, ενώ άλλοι κρύβονται μέσα στα μαυροφορεμένα γυαλιά τους, μέσα στην λάμψη τους. Άνθρωποι στα παράθυρα, στα σπίτια. Άνθρωποι  σε μαγαζιά με ζεστή σοκολάτα στο χέρι όταν έξω ρίξει το πρώτο χιόνι . Άνθρωποι στα αμάξια τους , μποτιλιαρισμένοι στα φανάρια.. Άνθρωποι που σχεδιάζουν τις διακοπές τους.. Χαρούμενες οικογένειες να περπατούν χέρι χέρι .. ζευγάρια κ παρέες . Απέναντι? Αναρωτήθηκες ποτέ.? Κοίταξες?   εκεί στο πεζοδρόμιο άμα κοιτάξεις κάτω χαμηλά , και εκεί ναι.. άνθρωποι. Κι άλλοι , κ άλλοι .. όλο κ περισσότεροι.. χωμένοι μέσα σε κάδους σκουπιδιών , με περίεργη εμφάνιση , με περίεργο βλέμμα.. όλοι ίδιοι ..το ίδιο βλέμμα σε κάθε πρόσωπο..  τη μέρα ,τη νύχτα .. την ώρα που εσύ κ εγώ ξαπλώνουμε στο κρεβάτι λέγοντας κ παίρνοντας μια γλυκιά καληνύχτα . Κ αύριο πάλι, εκεί θα δεις, στο ίδιο σημείο , στο ίδιο μέρος , με τα ίδια ρούχα ,το ίδιο βλέμμα , τους ίδιους ανθρώπους ..κ συ απλά θα σαι περαστικός .. ίσως κ απόμακρος .. γιατί νομίζεις πως είδες κάτι άλλο παρά άνθρωπο.. περνάς βράδυ από εκκλησίες, από ερημωμένα πάρκα κ ξεχασμένα στενά , κ εκείνοι ακόμα εκεί.. με μια ξεφτισμένη κουβέρτα, αν βρίσκεται κ αυτή δηλαδή ..δίχως πουπουλένιο μαξιλάρι.. οι άνθρωποι.. Kαι το χαμόγελο? που βρίσκεται ? που πήγε από τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων το χαμόγελο..? κ γιατί είναι εδώ.? Πως? Γιατί? ‘’κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε στο δρόμο’’ , κανένας ..  κι όταν εσύ άνθρωπε μαλώνεις με τους δικούς σου γιατί δεν σου επιτρέπουν να βγεις έξω το βράδυ ,΄΄ θα σηκωθώ να φύγω , να ησυχάσω ‘’, λες.. όταν έχεις ερωτική απογοήτευση , ΄΄σκέφτεσαι να πηδήξεις από το μπαλκόνι ‘’, λες ..όταν η δουλειά δεν πάει καλά ΄΄πεθαίνεις από το άγχος’’ , λες.. όταν όλα σου φαίνονται  ίδια , κ πάλι ίδια,  ΄΄ σ ’έφαγε η ρουτίνα΄’, λες.. όταν γυρνάς σπίτι κ κοιτάς το τραπέζι, ΄΄πάλι μακαρόνια’’ ,λες ..  μάθε λοιπόν άνθρωπε , πώς άνθρωποι, που χθες ίσως να έμεναν δίπλα σου , πεθαίνουν από το κρύο , κ από την πείνα .. από τη δίψα κ από αρρώστιες .. είναι μόνοι . είναι μόνοι. Πολλοί κ μόνοι.. Άνθρωποι .. το ξέρεις ε? τους είδες λες .. σου το παν στο σχολείο , βλέπεις πολλούς όταν πας σινεμά κ μπουζούκια ..? καιι? Τι κάνεις γι αυτό.? τι κάνω? Ε, άνθρωπε?  Ένα δεκάλεπτο στο πλαστικό κεσεδάκι κ είναι αρκετό.. Aα ναι, κ σίγουρα θα το πεις κ στον παπά που θα εξομολογηθείς την Κυριακή , αφού κράτησες κ νηστεία , άνθρωπεε .!  Ξύπνα.. κοίτα γύρω σου , κ η μοναξιά δεν βρίσκεται στο τσιγάρο που μόλις άναψες .. η μοναξιά είναι στους δρόμους, εκεί στις γωνίες , κ στα παγκάκια .. στο κρύο κ στη ζέστη.. εκεί που οι άνθρωποι ξυπνάνε με κλοτσιές  κ βρισίδια , κ όχι με τη φωνή της μαμάς ή με το ξυπνητήρι απ’το καινούργιο κινητό σου.. Εκεί που θα δεις πολλούς ανθρώπους, να περπατάνε αλαζονικά θαρρώντας πως είναι ανώτεροι.. Είναι εκεί , κ θα είναι όλο κ περισσότεροι .. Άνθρωπος δεν γεννιέσαι μόνο, Άνθρωπος γίνεσαι .. Καλημέρα άνθρωπε .. Καλημέρα.. 

αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμουέτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.Δεν έχεις καιρόδεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Το βλέμμα καθηλωμένο εκεί .. εκεί .. δεν θέλει να ξεφύγει .. η σιωπή λέει πολλά .. κ ακόμα πιο πολλά τα λόγια που κρατιούνται να μην ξεχειλίσουν .. να μην σε πάρουν μακριά μου .. να μη φύγεις .. το κρατάω μέσα μου .. σαν τα μυστικά που μου ‘λεγαν παιδί κ ζοριζόμουν να μη μου ξεφύγει τίποτα … κι όμως μια χαρά τα κατάφερνα τότε.. τώρα όμως .. πως … πες μου πως..  καίγομαι .. σαν μια καύτρα τελευταίου τσιγάρου .. άδειασε πάλι το πακέτο .. συναισθήματα άδεια .. κενά .. δεν είναι όλα όπως φαίνονται ξέρεις .. όλα όσα βλέπεις είναι όσα θέλω  να δεις κ με κόπο στα δείχνω.. κ αυτό γιατί φοβάμαι .. κοίτα που φτάσαμε .. τα αισθήματα να είναι ντροπή .. να είναι ένα με το χρόνο .. για να μπορέσεις να τα προσπεράσεις .. να τα διαγράψεις από τη μνήμη σου .. ναι, αυτό είναι  ο χρόνος .. μία ανθρώπινη επινόηση .. που σπέρνει φόβο .. άγχος .. μια γέφυρα για να περνάς εύκολα όσα δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις εν ψυχρώ .. εκεί φτάσαμε .. αμφιβάλεις .? αυτό λοιπόν, στο κρατάω να ξέρεις .. θα στο κρατάω  …  μέχρι την ώρα που θα είμαι δυνατή να φωνάξω αυτό που θέλω .. αυτό που νιώθω.. που δεν θα φοβάμαι τίποτα .. μέχρι τότε ... απλά  γιατί σου χρωστάω ένα καθαρό κ αληθινό βλέμμα .. δίχως ενοχές και κρυφές τύψεις .. μια φωνή που θα μιλάει με σιγουριά .. κ όχι τραυλίζοντας , μην της ξεφύγει κάτι που δεν πρέπει να ακούσεις … κάτι που ίσως και να φοβάσαι να διαβάσεις από τα πικρά κ ξερά μου χείλη .. ένα χαμόγελο ζητάς κ αυτό λυπημένο στο δίνω .. άδειασε το πακέτο σου λέω.. άδειασε πάλι ..  

Οι φόβοι .?

Βασικά , ναι… Οι φόβοι.. πάντα υπήρχαν. Μέσα μου, γύρω μου .. όλα μια σκια σκοτεινιασμένη κ ξένη. Ίσως δημιούργημα ..ίσως φαντασία .. δεν ξέρω .. μα πάντα ήταν εκεί .. παραμόνευαν κ σε κάθε στιγμή δυσκολίας ξεπρόβαλαν κάνοντας τα πράγματα πιο περίπλοκα.. σε στιγμές αδυναμίας πάντα μου έδειχναν πως υπάρχει κ πιο κάτω.. κ γω απλά ακολουθούσα .. είτε έτσι .. είτε αλλιώς .. ακολουθούσα .. Μα ξες κάτι.; Βαρέθηκα να φοβάμαι .. κουράστηκα.. μια ζωή αδύναμη κ ακόμα πιο αδύναμη .. μόνη στο φόβο .. μόνη στους άγνωστους χειμώνες.. ήρθε η ώρα να φύγεις .. δεν σε χρειάζομαι πια .. ποτέ δεν σε χρειαζόμουν .. έτσι νόμιζα.. έκανα λάθος.. σε διώχνω ναι.. έπρεπε τότε να το κάνω .. αλλά δεν ήξερα .. ίσως τότε που μου συστήθηκες άφοβα και αθόρυβα δεν έπρεπε να σου δώσω το χέρι ..  μου πες πως σε λένε φόβο .. κ πως μερικές φορές φοβάσαι .. κ γω δεν ήξερα .. αλήθεια λέω .. όχι .. δεν θέλω να υπάρχεις πια μέσα μου .. Βασανίζομαι με κάθε σκέψη σου .. κάθε ήχο σου .. κάθε σκια σου που με ακολουθεί .. Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε .. μην πεις αντίο .. άκουσα πολλά αντίο έχοντας εσένα μέσα μου .. κ ούτε να μείνουμε φίλοι .. έχω φίλους .. πραγματικούς .. κ όχι σημάδια μιας άχρωμης φαντασίας ..  γεια σου ..

Είσαι η συνεχόμενη σκέψη μου ..το αύριο κ το χθες που πέρασε.. μα μου λείπεις όλο κ πιο πολύ ..κ όσο το ρολόι λέει παρά τέταρτο εγώ θα λέω πως είναι τρείς ..ο χρόνος γρήγορα να κυλήσει , να προσπεράσω τις ώρες.. να ξαναζήσω τη σφιχτή αγκαλιά σου , τη ρουτινιασμένη ‘’μας’’ καθημερινότητα .. Ίσως αυτή να μου λείπει περισσότερο ..

Υ.Γ. ‘’κι αν λείπει τ’ άλλο σου μισό .. μισός μένεις κ συ ‘’

Δεν θα πάψω να κλείνω τα μάτια και να σκέφτομαι που θα ήθελα να είμαι..

Δεν θα πάψω να φαντάζομαι το αύριο κ το μεθαύριο της μέρας μου

Δεν θα ξυπνάω ιδρωμένη από τους εφιάλτες

Δεν θα πάψω να ζητάω πράγματα από τον εαυτό μου

Δεν θα πάψω να χαχανίζω με τους φίλους σαν παιδί

Δεν θα πάψω να αγαπώ και να αγαπιέμαι

Δεν θα πάψω να ελπίζω

Δεν θα πάψω να ισχυρίζομαι πως μια μέρα θα φτάσω στο φεγγάρι

Δεν θα σταματήσω να ζητώ χαμόγελα

Δεν θα ακούω τα πρέπει και τα όχι σας

Δεν θα χάσω τον εαυτό μου,όχι..

Δεν θα κάθομαι να κλαίω τις αποτυχίες

Δεν θα σταματήσω να γελώ και να κλαίω βλέποντας μια ταινία

Δεν θα στερηθώ αγκαλιές και φιλιά

Δεν θα χάσω μεθύσια και ξενύχτια με παρέες τα βράδια 

Δεν θα θάψω τα άλμπουμ με τις αναμνηστικές φωτογραφίες μου

Δεν θα πάψω να χαϊδεύω τα αδέσποτα στους άψυχους δρόμους σας

Δεν θα πάψω να χορεύω στους ρυθμούς κάθε μελωδίας

Δεν , δεν , δεν..

Δεν θα πάψω να ονειρεύομαι..

Όχι .. Αυτό δεν σας το επιτρέπω ..
Ακόμα κ στο μαύρο σας , εγώ θα ονειρεύομαι..

Είμαι , είσαι , είναι .. ΕΙΜΑΣΤΕ

Εγώ , εσύ ,αυτός .. ΕΜΕΙΣ

Ξυπνάω ,ξυπνάς , ξυπνάει .. ΞΥΠΝΑΜΕ

Ζω , ζεις , ζει ..  ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ

Έχω , έχεις , έχει .. ΕΙΧΑΜΕ

Άσπρο και άσπρο  .. ΜΑΥΡΟ

Μαύρο και μαύρο .. ΚΟΚΚΙΝΟ

Φταίω , φταις , φταίει .. ΦΤΑΙΤΕ

Στο πεζοδρόμιο και στο πεζοδρόμιο .. ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Μέρα και μέρα .. ΤΙΣ ΝΎΧΤΕΣ

Στο φως και στο φως .. ΣΕ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

Ειρήνη και ειρήνη .. ΑΓΩΝΑΣ

Για μένα , για σένα ,γι’ αυτόν .. ΓΙΑ ΜΑΣ 

Για το παρελθόν και το παρελθόν .. ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για τους εφιάλτες .. τους εφιάλτες .. ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ήμασταν .. είμαστε .. ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ..

Εδώ και εδώ .. ΕΚΕΙ ..

Κι εδώ ξεχνιέμαι, ανοίγω φτερά και πετώ.. ψηλά , χαμηλά.. κοντά μακριά.η ελπίδα είναι εκεί ..τρέξε.. σε φώτα σε σκοτάδια..τη μια στο πλήθος..την άλλη στην απόλυτη μοναξιά..στη ζωή και στο θάνατο.. στο γεια και στο αντίο σου..στο τώρα κ στο πριν σου ..

Σε ριγέ παράθυρα και σε γκρίζους τοίχους..

Ο αέρας φυσά και δεν τελειώνει..

Ο ήλιος φορά σιδερένιο χαμόγελο ..

Το κρύο συναντά το κρύο ,

η σκέψη παγώνει κ παγώνει

Ο νους σταματά

κ τα λιοντάρια εδώ σωπαίνουν

Είναι η ώρα τέτοια ..

Μέρα με τη μέρα , τα ίδια.. τα ίδια..

Ξανά και πάλι , πάλι κ ξανά ..

Κι όταν η αυγή συναντά τη μέρα

Εσύ είσαι πάλι εκεί …

Αναζητάς την ευτυχία πάνω από τα συρματένια κ άψυχα ντουβάρια..

Φαντάζεσαι χέρια χωρίς αλυσίδες.. χρώμα σε τοίχους..

ταβάνια λευκά ..

Κι όμως δεν γνωρίζεις πόση φυλακή κρύβει η ελευθερία του έξω..

Την νοσταλγείς .. την περιμένεις.. μα, δεν ξες.!

Μπορεί να χαίρεσαι που βλέπεις τον ουρανό απ’τα ορθάνοιχτα παράθυρά σου,

Μα αν κοιτάξεις κάτω θ’ αντικρίσεις την ψεύτικη αλήθεια που κρύβει το αύριο και το μεθαύριο ..

Στον κόσμο μας είμαστε όλοι φυλακισμένοι ..

Ισοβίτες στα παιδικά μας χαμόγελα ..

Θανατοποινίτες στο αύριο .. στο μέλλον .. στα όνειρά μας ..

                                  

Πνίγομαι στις τσιρίδες των βρώμικων φωνών σου

Κάτι σπαράζει , κάτι ουρλιάζει αυτό το μέρος με τρομάζει ..

Ξανά πίσω .. σ’εκείνες τις μέρες .. είναι πάλι εδώ ..

Ήρθαν για μια ακόμη φορά ..

Σβήνουν τα φώτα και ανάβουν τα σκοτάδια του νου..

Μην ονειρεύεσαι , δεν πάει άλλο .. μην ζεις σου λέει ..

Άλογη παρουσία , νους χωρίς σκέψη ..

Στέκομαι κ προσπαθώ ..προσπαθώ να σε καταλάβω ..

Να μπω μέσα σου και να νιώσω τα λόγια σου ..

Πονάς ; φοβάσαι ;

Σιγομιλούσα στη σκέψη μου και άγγιξα την ένταση της στιγμής που έφευγε αργά  αργά  ..

Σκέπασα τον φόβο μου κάτω από το κρύο πάπλωμα και κλείνοντας τα μάτια.. Ήταν όλα εκεί ..